รายละเอียดสินค้า ชื่อเรื่อง ล่า Series: ซีรี่ย์นี้ซีเรียส นวนิยายในซีรีย์ (ไม่ต้องอ่านต่อเนื่อง): (1) ล่า (2) ใบไม้ที่ปลิดปลิว (3) สองชีวิต (4) อันธการ ประพันธ์โดย ทมยันตี ประเภท: สะท้อนสังคม/อาชญากรรม/ดราม่า/ครอบครัว ปกอ่อน หนึ่งเล่มจบ จำนวนหน้า: 444 หน้า Edition: 11th (02/2562) ISBN: 978-616-214-9184 นิยายสู่ละคร: ภาพยนตร์ - 2520, ช่อง 5 (2537), ช่อง One (2560) เรื่องย่อ 'มธุสร' หญิงสาวผู้มีชาติตระกูลดี เธอเป็นคนหัวอ่อน สุภาพ และยอมคน เธอตัดสินใจแต่งงานกับ 'เกรียงไกร' แต่สุดท้ายเธอกลับมารู้ทีหลังว่า เขามีนิสัยเจ้าชู้เห็นแก่ตัว จนวันหนึ่งมธุสรทนไม่ไหวตัดสินใจหย่า เธอยอมยกทรัพย์สินให้เขาแทบทั้งหมด เพื่อแลกกับสิทธิ์การได้เลี้ยงดู 'ผึ้ง' ลูกสาว ซึ่งเป็นแก้วตาดวงใจของเธอ ชีวิตหลังหย่าของมธุสร หลังจากเธอได้พาผึ้งออกมาเช่าบ้านอยู่ข้างนอก ทั้งสองมีชีวิตที่ลำบากและมีเงินติดตัวมาไม่มาก มธุสรจึงตัดสินใจเช่าบ้านอยู่ในย่านสลัมที่เต็มไปด้วยความน่ากลัวและอันตราย แต่ก็ต้องจำยอมเพราะมีทางเลือกไม่มากนัก แม้ว่าเพื่อนของเธอจะยินดีช่วยเหลือแต่มธุสรก็ไม่ยอม เพราะไม่อยากให้ใครเดือดร้อน เธอได้งานใหม่เป็นเสมียนในบริษัทของ 'กุลชาติ' ซึ่งเป็นพ่อของเพื่อนผึ้ง โดยที่กุลชาติก็มีความสนใจมธุสร และแล้วมรสุมลูกใหญ่ในชีวิตของมธุสรและลูกก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อเธอต้องเข้าไปพัวพันกับ 7 ทรชนที่ลวงพาเธอและลูกสาวไปข่มขืน จนทำให้ผึ้งเสียสติและกลายเป็นคนอาการไม่ปกติทางจิตจนต้องรักษาตัว เหตุการณ์นี้ทำให้ 'แป๊ว' และพวกถูกจับ แต่ศาลกลับเอาผิดกับผู้ต้องหาไม่ได้ ในเมื่อเขาทั้ง 7 ได้สร้างตราบาปให้กับชีวิตเธอและลูก แต่กลับไม่ได้รับการลงโทษอย่างยุติธรรม ทำให้จิตวิญญาณความเป็น 'แม่' ในตัวเธอ ผลักดันเธอจนเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือ และตัดสินใจเป็นผู้ล่า 7 ทรชนด้วยตัวเธอเอง คำนำ “ไม่มีเกมใดในโลกนี้จะสนุกสําหรับมนุษย์ เท่าการทําให้มนุษย์ด้วยกัน เจ็บแค้น ขมขื่น ไม่มีวิธีการใดที่ดีที่สุดสําหรับมนุษย์ เท่าการเหยียบหัวเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพื่อให้ตนเองสูงขึ้น ถ้าเรายอมขมขื่นรับเอาอาการเหยียบย่ำนั้นไว้ ก็เท่ากับเรายอมรับให้ความอยุติธรรมชนะเราในเกมชีวิต” คนที่ไม่เคยขมขื่นจากการถูกข่มเหงรังแกจะไม่มีพิษร้ายตกตะกอนอยู่ในหัวใจ คนเหล่านั้นจะอ้างถึงเมตตาธรรม การกลับตัวกลับใจ การให้อภัยทั้งที่คนกระทํามัน ไม่เคยแม้จะสํานึกผิด...ได้ร้อยแปด นั่นมันจนกว่าคนเหล่านั้นจะรู้รสแห่งความขมขื่นนั้นด้วยตนเอง เขาจึงจะรู้ว่า... เขาต้องการเห็น ‘การตอบแทน’ ที่สาสมอย่างไร! มนุษย์เราอาจจะรักตัวเองมากที่สุดก็จริง แต่มนุษย์ที่เป็น ‘แม่’ จะแตกต่างกับคนอื่นตรงที่ว่า รักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตัวเสียอีก และแม่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาสําหรับให้ใครมารังแกจนยับเยินอย่างนี้เลย! “ไอ้แป๊วมันล่ออีลูกสาวก่อน!” นับจากคืนนั้น ไม่มีคืนใดเลยที่ฉันจะได้หลับตาลงอย่างเต็มตื่น ไม่มีคืนใดที่ฉันจะไม่หวาดผวาลุกขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องอย่างฝันร้าย ทุกวัน ทุกคืน คือความทรมานอันยาวนาน ทําไมหนอ ทําไมฉันไม่ตายไปเสียเลย ทําไมธรรมชาติไม่ปรานีพอที่จะให้ความตายแก่ฉัน ตายเสีย...เพื่อจะได้ไม่รับรู้กับสิ่งใดอื่น ตายเสีย...เพื่อจะได้ลืมความโหดร้ายทารุณในโลกนี้ และตายเสีย...เพื่อที่ว่า ต่อมาอีกนานแสนนาน ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง เสียงร้องกรีดโหยหวนของลูก จะได้ไม่แว่วขึ้นมาในความทรงจํา “แม่จ๋า...แม่...ช่วยหนูด้วย!” เสียงสวดชัยยะคาถาของศิษยานุศิษย์แห่งองค์ตถาคต...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เสียงประกาศสัจจะแจ้งในธรรมแห่งองค์พระผู้มีพระภาคเจ้า...ทุกสิ่งในโลกล้วนแล้วแต่ให้ ‘ความทุกข์’ ทั้งสิ้น คนเราเกิดมาด้วยกรรม ล่องลอยไปตามกระแสแห่งกรรม และสิ้นสุดลงด้วยกรรม ผะแผ่ว...เลือนรางห่างไปจากจิต จากวิญญาณ จากการนึกรู้ จากสติทั้งหมดทั้งมวล ราวกับทั้งโลกได้ตรึง ‘แม่คนหนึ่ง’ ให้หยุดอยู่แค่คําเดียว ความพยาบาท! ‘ความพยาบาทเป็นของหวาน’ ใช่แล้ว! สิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจของฉันให้ชุ่มชื่นอยู่ได้คือ ความพยาบาท หัวใจของฉันมิได้ยอมรับความสงบ ฤา ใฝ่หาความตายอีกต่อไป ฉันต้องการเห็น ‘การตอบแทน’ ที่สาสม ด้วยมือของฉันเอง! คุณเคย ‘ล่า’ อะไรสักอย่างไหม ถ้าคุณเคย...คุณถึงจะรู้ว่าตอนสนุกที่สุดนั้น คือการแกะรอย ตามหา และท้ายสุด ยามประจันหน้า ใครจะอยู่ใครจะไป แต่ล่าอะไร จะรื่นรมย์เท่าล่ามนุษย์ มนุษย์ที่มีสติปัญญาเท่ากัน โอกาสที่จะเป็นผู้ล่าหรือถูกล่า ย่อมมีได้ทั้งสิ้นในชั่วพริบตา!! ใครจะวิ่งจะหนียังไงก็ตามทีเถิด แต่ฉันกําลังเล่นเกมของฉัน ล่า! เกมที่จะไม่ยอมให้ใครวิ่งหนีออกไปจากแวดวงได้เลยสักคนเดียว! ยุติธรรม ฤา อยุติธรรม กระบวนการยุติธรรมทั้งหลาย ตอบข้า!!! - รักชนก นามทอน บรรณาธิการ สํานักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม เดือนกันยายน ๒๕๕๖